اگر دایناسورها منقرض نمی‌شدند دنیای امروز ما چگونه بود؟

آیا تابه حال از خود پرسیده اید اگر دایناسورها منقرض نمی شدند ، دنیای امروز ما چگونه بود ؟ در این مقاله با ما همراه باشید تا به این سوًال پاسخ دهیم .

شصت و شش میلیون سال پیش ، سیارکی با قدرت ۱۰ میلیارد بمب اتم با زمیین برخورد کرد و. روند تکامل را برای همیشه تغییر داد . آسمان رو به تیرگی رفت و فتوسنتز گیاهان متوقف شد . در ابتدا گیاهان و سپس جانورانی که از آن ها تغذیه می کردند نابود شدند .زنجیره غذایی به فروپاشی رسید و بیش از ۹۰ درصد گونه ها از بین رفتند . با فرو نشستن غبار در جو زمین تمام دایناسور ها به جز مجموعه ای از پرندگان منقرض شدند . اما این رویداد فاجعه بار مسیر را برای تکامل انسان همواره کرد. پستانداران بازمنده به ویژه نخستین سان های اولیه تکثیر شدند و سپس انسان به تکامل رسید.

اجنبیا ادیسه در حدود ۶۶ میلیون سال پیش زندگی می کرد و از آخرین داییناسور های روی زمین بود . حالا فرض کنید سیارک یاد شده  با زمین برخورد نمی کرد و دایناسور ها نجات پیدا می کردند . رپتورهای تکامل یافته ای را تصور کنید که پرچم خود را روی ماه بر افراشتند . دانشمندان دایناسوری که نسبیت را کشف می کردند یا درباره دنیایی فرضی که پستانداران بر آن غالب بودند بحث می کردند.

شاید این فرضیه مانند داستانی علمی تخیلی به نظر برسد اما پرسش های عمیق فلسفی را درباره تکامل در خود دارد . آیا انسان کاملاً شانسی به تکامل رسیده است یا تکامل موجودات هوشمندی که از ابزار استفاده می کنند اجتناب پذیر بوده است؟

مغز ، ابزار زبان و گروه های بزرگ اجتماعی انسان را به گونه های غالب سیاره زمین تبدیل کرده اند . هشت میلیارد انسان خردمند ( هوموساپین ,) روی هفت قاره زمین زندگی می کنند . بر اساس وزن هم تعداد انسان ها از کل جانوران وحشی دنیا بیشتر است . بشر نیمی از خشکی های زمین را برای تغذیه خود تغییر داده است  . در دهه ۱۹۸۰ دیرینه شناسی به نام دیل روسل آزمابیشی فکری را ارائه داد که در آن دایناسوری گوشتخوار به یک موجود هوشمند و کاربر ابزار به تکامنل میرسد.  این دایناسوروئید دارای مغزی بزرگ است که روی دو پا راه می رود .

این فرضیه غیر ممکن نیست  اما بعید است بیولوژی یک جانور ، مسیر تکاملی آن را محدود کند . نقطه ی شروع شما نقطه پایانتان را تعیین می کند . اگر از دانشگاه اخراج شوید ، نمی توانید به جراح مغز ، وکیل یا دانشمند موشکی ناسا تبدیل شوید؛ اما ممکن است بتوانید هنرمند ، بازیگر یا کار آفرین شوید . مسیرهایی که در زندگی اتخاذ می کنیم درهایی را به رویمان باز می کنند و دیگر درها را می بندند . این مسئله برای تکامل هم صدق می کند .

برای مثال ابعاد دایناسورها را در نظر بگیرید . دایناسورهای ساروپود مثل برونتوزاروس و خویشاوندان آن در دوره ژوراسیک با وزن ۳۰ الی ۵۰ تا طول ۳۰ متر رشد کردند . وزن آنها ده برابر وزن فیل های کنونی و برکسیورها(Brachiosaurdiea)  ، توریاسورها (Turiasaurdiea) مامنکیسورها ( Mamenchisaurdiae) و تاینا سورها ( Titanosauria ) دیده شده است.

این روند تکامل همچنین در قاره های مختلف در زمان های مختلف و اقلیم های متنوعی از بیابان تا جنگل های بارانی تکرار شد ؛ اما دایناسور های دیگری که در این محیط زندگی می کردند به غول های عظیم الجثه تبدیل نشدند . نقطه مشترک تمام دایناسور های فوق این بود که همه ساروپود بودند . ویژگی آناتومی ساروپود ها مثل ریه ها ، استخوان های توخالی با نسبت بالای استقامت به وزن ، سوخت و ساز با تمام این موارد ، پتانسیل تکاملی آن عا را بالا بردند. بدین ترتیب این دایناسورها به شکل بی سابقه ای رشد کردند.

از طرفی دایناسورهای گوشتخوار هم با هیکل های عظیم ده متری به شکل شکارچی های چند تنی به تکامل رسیدند. در طی بیش از ۱۰۰ میلیون سال ، مگالوسوها (megalosaurids) ،آلوسوها ( allosaurids)  ، کارکودونتوسورها ( carcharodontosaurids) ، تئووناتورها ( neovenatorids) و در نهایت تیرانوسورها ( tyrannosaurs) به شکل شکار چیان عظیم الجثه راًس هرم به تکامل رسیدند.

دایناسورها پیکر عظیمی داشتند ؛ اما مغز چندان بزرگی نداشتند . در واقع مغز دایناسورها به مرور زمان به ندرت رشد کرد . دایناسورهای ژوراسیک مثل آلوزاروس ، استگوسور  و براکیوزاروس مغزهای کوچکی داشتند . ۸۰ میلیون سال بعد در اواخر دوره کرتاسه ،تیرانوسورس و دایناسسورهای منقار اردکی با مغزهای بزرگ تر به تکامل رسیدند ؛ اما وزن مغز تی رکس ها با وجود هیکل غول پیکر آن ، تنها به ۴۰۰ گرم می رسید. مغزولاسیرپتورها تنها ۱۵ گرم بود . این در حالی است که میانگین وزن مغز انسان ها به ۱.۳ کیلوگرم می رسد .

دایناسورها به مرور زمان وارد دوران جدیدی شدند . گیاهخوارهای کوچک رایج تر شدند و گوناگونی زیستی پرندگان افزایش یافت . بعد ها گونه های پا بلند به تکامل رسیدند و همچنین به نظر می رسد دایناسور ها زندگی اجتماعهی پیچیده ای داشتند. آنها زندگی گله ای را آغاز کردند و با شاخ های ستنگین برای مبارزه به تکامل رسیدند.