بدترین غول بی شاخ و دم لامبورگینی
دانستن این نکته که یک نفر خودروی لامبورگینی دارد برای این که روی او حساب دیگری باز کنید کافیست؛ چرا که اتومبیل‌های این برند سمبل قدرت و مهندسی شگفت‌انگیز هستند که به خریدار و راننده خود ارزش و اعتبار فراوانی می‌بخشند! به همین دلیل شاید صحبت از یک مدل بد یا بی‌کیفیت از لامبورگینی کمی برایتان عجیب به نظر برسد.
با این وجود تاریخ پر از محصولات بد و فراموش‌شدنی متعددی است که توسط کمپانی‌های مختلف تولید شده و بعضا حتی به اعتبار کلی برند هم آسیب وارد کرده‌اند. در صنعت خودروسازی نمونه این موارد را زیاد می‌توان پیدا کرد. اساسا زمانی که یک خودروساز تصمیم می‌گیرد محصولی خلاف ماهیت خود تولید کند، قمار بزرگی را مرتکب شده است که می‌تواند باعث گسترش موفقیت آمیز دامنه محصولات برند شده یا به چهره کلی آن خدشه وارد کند. نمونه این اتفاق، پیش‌تر برای پورشه اتفاق افتاده بود. زمانی که این کمپانی تصمیم گرفت خودروی شاسی بلند Cayenne را روانه بازار کند با واکنش‌های متفاوتی روبرو شد. این کمپانی در اصل یک تولیدکننده اتومبیل‌های اسپرت بود؛ بنابراین کسی عادت نداشت یک شاسی بلند با برند پورشه را در خیابان‌ها ببیند. با این وجود «پورشه کاین» خیلی زود توانست به موفق‌ترین خودروی این برند تبدیل شده و پرفروش‌ترین مدل سال ۲۰۲۲ این کمپانی باشد.
این اتفاق به هیچ وجه برای لامبورگینی رخ نداد! چرا که پیکاپ آفرودی لوکس این کمپانی، LM 002 که با نام «رامبو لامبو» شناخته می‌شد، در طول عمر شش ساله‌اش هرگز رنگ خوشی را به خود ندید و به یک شکست تکنولوژیک و تجاری بزرگ برای گاو خشمگین ایتالیایی تبدیل شد. در نتیجه این اتفاق، وانت آفرودی LM 002 احتمالا بدترین خودرو تاریخ لامبورگینی به شمار می‌رود. در ادامه با این غول بدترکیب و بی شاخ و دم لامبورگینی بیشتر آشنا خواهیم شد.
در گجت نیوز بخوانید:
۱۲ مورد از گران ترین لامبورگینی های تاریخ
آیا می‌دانستید لامبورگینی هم یک خودرو پیکاپ ساخته؟
این که بخواهیم لامبورگینی اوروس، شاسی بلند جذاب اخیر لامبورگینی را فرزندخوانده LM 002 بنامیم، به صاحبان Urus توهین کرده‌ایم! چرا که این دو خودرو چه از منظر تجاری و چه محبوبیت بین هواداران فرسنگ‌ها با یکدیگر فاصله دارند. با این وجود اگر فکر می‌کنید اوروس اولین خودروی لامبورگینی است که در کلاس سوپر اسپرت قرار نمی‌گیرد، سخت در اشتباهید!
طراحی کلی LM 002 از خودروهای نظامی الهام گرفته و پر از گوشه‌ها و لبه‌های خشن است. با این وجود ظاهر آن نتوانسته حس تهاجمی بودن سایر لامبورگینی‌ها را به بیننده القا کند. اواخر دهه ۷۰ میلادی ارتش ایالات متحده آمریکا به دنبال یک کمپانی برای جایگزینی جیپ به‌عنوان خودروی سازمانی خود بود و از لامبورگینی درخواست کرد خودرویی نظامی برای ارتش تولید کند. ایتالیایی‌ها خودروی «چیتا» را پیشنهاد دادند که محصولی چهار سرنشین، بدون در و با وزن دو تن بود که از یک موتور ۵.۹ لیتری V8 کرایسلر استفاده نموده و قدرت ۱۸۳ اسب بخار تولید می‌کرد.
این خودرو از نظر ظاهری بسیار شبیه به فورد XR-311 بود و حتی از موتوری مشابه با آن استفاده می‌کرد. به همین جهت فورد اقدام به شکایت از لامبورگینی کرد و در نتیجه، ایتالیایی‌ها موفق به ثبت قرارداد با ارتش آمریکا نشدند. در ادامه، اوضاع مالی لامبورگینی رو به وخامت رفت و این کمپانی با قیمت ۱.۲۵ میلیون پوند به پاتریک و ژان کلاود میمران فروخته شد.
صاحبان جدید لامبورگینی به هر روشی به دنبال بازگرداندن هزینه تحقیق و توسعه خودروی «چیتا» بودند. در نتیجه، نخستین مدل از پیکاپ LM 001 و سپس نمونه مفهومی دوم آن، LM 002 را نیز رونمایی کردند که موتور آن به قسمت جلو منتقل شده بود. لامبورگینی همچنین موتور V12 کونتاش ال پی ۵۰۰ با حجم ۵.۲ لیتر را نیز در این طرح مفهومی تعبیه کرده و توان ۴۵۵ اسب بخار ارائه می‌کرد.
چرا LM 002 بدترین خودرو تاریخ کمپانی لامبورگینی است؟
اساس مشکلات رامبو لامبو آن بود که این خودرو در واقع یک خودرو نظامی بود که نتوانست در استفاده‌های واقعی خود به کار گرفته شود و در عوض در اختیار شهروندان عادی قرار گرفت. البته استفاده از موتور توانمند کونتاش باعث شده بود که این اتومبیل قدرت فراوانی داشته باشد. با این وجود افرادی که دنبال اتومبیل قدرتمند بودند می‌توانستند با خرید خود لامبورگینی کونتاش همین قدرت فوق‌العاده را با قابلیت‌های فراوان دیگر مثل فرمان‌پذیری عالی همراه کنند تا یک ابرخودرو واقعی در اختیار داشته باشند!
مشکل دیگر LM 002 آن بود که از لحاظ تکنولوژیکی محصولی عقب‌افتاده به شمار می‌رفت و حتی در مقایسه با برخی شاسی بلندهای آن زمان نیز حرفی برای گفتن نداشت. بنابراین این خودرو بیشتر شبیه به یک محصول مناسب موزه بود تا خودرویی مخصوص خیابان‌های مدرن. همین مساله باعث شد که افراد کمی از این اتومبیل و موتور به‌ظاهر قدرتمندش استقبال کنند.
بعلاوه، با اینکه موتور قدرتمند و سیستم تعلیق بسیار خوب این پیکاپ لامبورگینی، آن را به محصولی مناسب برای جاده‌های آفرودی تبدیل می‌کرد، اما وزن زیاد و میدان دید پایین این خودرو رانندگی با آن در جاده‌های آسفالت‌شده را به یک کابوس تبدیل می‌کردند. جالب اینجاست که حتی با در اختیار داشتن این موتور قدرتمند V12، رامبو لامبو در مقایسه با بسیاری شاسی بلندهای هم‌کلاسش شتابگیری ضعیف‌تری داشت. صفر تا صد این خودرو بر اساس آمار و ارقام برابر با ۷.۷ ثانیه بود. این شتابگیری حتی برای دهه ۸۰ هم متوسط رو به خوب به شمار می‌رفت؛ چه رسد به امروز که شتابگیری خودروهای اسپرت در حال رسیدن به مرز یک ثانیه است!
